مرکز اسناد ایثارگران منتشر کرد:
شهید مهدی جلال زاده یزدی
به گزارش نوید شاهد استان قم، شهید مهدی جلال زاده از شهدای دفاع مقدس در سال 1339 در شهر شهید پرور قم دیده به جهان گشود. او در تاریخ 30/5/60 در منطقه کرخه نور بر اثر اصابت خمپاره به پهلویش به شهادت رسید.
مهدی جلال زاده بسیار باخلاق و مهربان بود. اهل دین و دیانت بود و به نماز اول وقت بسیار اهمیت می داد. با همه با نیکی و خلقی خوش برخورد می کرد. چه در منزل و با اهل خانواده به خصوص پدر و مادر و چه در بیرون منزل با دیگران.
او در دوران انقلاب فعالیت زیادی داشت و در این راه بسیار شجاع و نترس بود. عاشق امام خمینی بود و منتظر بود تا امام دستوری دهد تا با جان و دل آن را انجام دهد.
او دوره مدرسه را با موفقیت پشت سر گذاشت و برای ورود به دانشگاه نیز قبول شد اما بعد از مدتی به علت فوت آقای طالقانی دانشگاه را تعطیل کردند. بعد از آن او دیگر به دانشگاه نرفت و تصمیم گرفت به سربازی رفته و عازم جنگ شود. مهدی با این اشتیاقی که داشت به جبهه رفت و دو ماه بعد نیز به شهادت رسید.
مادر شهید از خوابی که خواهر شهید بعد از شهادت برادرش دیده اینگونه نقل می کند:
مهدی تازه شهید شده بود و خواهرش بسیار ناراحت بود و مرتب به من و پدرش می گفت چرا اجازه دادید مهدی به جنگ رفته و شهید شود. یک شب او در حالت رویا برادرش را می بیند که به دیدارش آمده و خطاب به خواهرش می گوید: شما چرا انقدر خود را ناراحت کرده و به پدر و مادرهم سخت می گیرید. من خودم عاشق رفتن به جبهه بودم و هیچ کس مرا نفرستاده تا مسئول کشته شدن من باشد. من با رضایت خود رفته ام. وقتی هم شهید شدم آقا امام حسین (ع) آمده و سر مرا به دامان خویش گذاشتند. حالا باز ناراحتی که برادرت به فیضی چنین بالا رسیده؟!
او در دوران انقلاب فعالیت زیادی داشت و در این راه بسیار شجاع و نترس بود. عاشق امام خمینی بود و منتظر بود تا امام دستوری دهد تا با جان و دل آن را انجام دهد.
او دوره مدرسه را با موفقیت پشت سر گذاشت و برای ورود به دانشگاه نیز قبول شد اما بعد از مدتی به علت فوت آقای طالقانی دانشگاه را تعطیل کردند. بعد از آن او دیگر به دانشگاه نرفت و تصمیم گرفت به سربازی رفته و عازم جنگ شود. مهدی با این اشتیاقی که داشت به جبهه رفت و دو ماه بعد نیز به شهادت رسید.
مادر شهید از خوابی که خواهر شهید بعد از شهادت برادرش دیده اینگونه نقل می کند:
مهدی تازه شهید شده بود و خواهرش بسیار ناراحت بود و مرتب به من و پدرش می گفت چرا اجازه دادید مهدی به جنگ رفته و شهید شود. یک شب او در حالت رویا برادرش را می بیند که به دیدارش آمده و خطاب به خواهرش می گوید: شما چرا انقدر خود را ناراحت کرده و به پدر و مادرهم سخت می گیرید. من خودم عاشق رفتن به جبهه بودم و هیچ کس مرا نفرستاده تا مسئول کشته شدن من باشد. من با رضایت خود رفته ام. وقتی هم شهید شدم آقا امام حسین (ع) آمده و سر مرا به دامان خویش گذاشتند. حالا باز ناراحتی که برادرت به فیضی چنین بالا رسیده؟!
منبع: اسناد و مدارک موجود در بنیاد شهید و امور ایثارگران قم
