مروری بر زندگینامه شهید سخاوت ساجدی افروزان

روزی که قرار بود امام خمینی (قدس سره) به وطن بازگردند و روز جمعه بود برادرم صبح آن روز بعد از نماز صبح با اجازه پدر و مادرم از منزل خارج شد و به پیشواز امام خمینی (رحمةالله علیه) در فرودگاه رفتند. اما بختیار آن روز اعلام کردند که فرودگاه مهرآباد و بقیه فرودگاه ها بسته است و امام نمی توانند تشریف بیاورند و برادرم همراه با تظاهرکنندگان به سوی آزادی و از آنجا مقابل دانشگاه تهران روانه شدند و در مقابل دانشگاه تهران شروع به اعتراض به دولت بختیار کردند که سربازان و عاشق امامشان هستند و تا آخرین قطره خونشان در راه اسلام دفاع خواهند کرد و در همانجا دو فیلمبردار خارجی هم حضور داشتند و از آن صحنه ها فیلمبرداری می کردند.

سربازان رژیم به سوی مردم تیراندازی می کردند و بسیاری از مردم را به شهادت رساندند و برادرم و آن دو فیلمبردار هم از جمله آن شهدا بودند و مردم زخمی ها و شهدا را به بیمارستان ها رساندند که در نزدیکی آنجا بود. بیمارستان امم خمینی (قدس سره) هزار تختخوابی منتقل کردند و شب آن روز بود که ما هرقدر منتظر شدیم ایشان نیامدند. ما در روز اطلاعی از برادرم نداشتیم و به منزل فامیل ها و شهرستان ها هم سر زده بودند و تمام اقوام و دوستان به دنبال برادرم می گشتند و در آخر در بیمارستان یکی از فامیل ها که به اتفاق پدرم به دنبالش می گشتند پیدا کردند و به ما اطلاع دادند که برادرم در آنجاست و مادر و خواهرم هم به بیمارستان رفتند ولی ماموران بختیار بیمارستان را محاصره کرده بودند و اجازه نمی دادند که جنازه ها را به دست صاحبانش برسد و نمی گذاشتند که جنازه شهدا از بیمارستان خارج شود. مسئولین بیمارستان و مردم تلاش زیادی کردند تا جنازه شهدا را به خانواده تحویل دهند و بعد از گرفتن جنازه برادرم طی مراسمی او را در بهشت زهرا (س) در قطعه 21 به خاک سپردیم.

انتهای پیام/

منبع: اداره اسناد بنیاد شهید تهران بزرگ