امام برایش پدر بود

علی عطوف در سال 1339 دیده به جهان گشود. هنوز دو ماه بیش­تر از سنش نگذشته بود که پدر و مادرش را از دست داد. با فوت پدر و مادر او از کانون پر مهر و محبت خانواده محروم شد. دوران کودکی را تحت سرپرستی برادرش گذراند و وارد هفتمین بهار زندگی شد.

با ورود به دبستان دنیای جدیدی به رویش باز شد. دنیای شاد نشستن پشت نیمکت­های مدرسه و یادگیری تا حدودی اندوه فراق پدر و مادر را از دلش زدود.

اما محنت­های زندگی برای او تمامی نداشت و او نتوانست به تحصیلات خود ادامه دهد و ناچار شد در سال اول راهنمایی مدرسه را رها کند، نزد برادرش در چاپخانه مشغول به کار شود. سختی­های زندگی از او مردی شجاع، مومن و ساده ساخته بود. با شروع انقلاب اسلامی عطوف به صف راهپیمایان پیوست و در تظاهرات و مبارزات ضد رژیم فعالانه شرکت کرد.

او به آرمان­های مقدس امام خمینی (ره) عشق می­ورزید و در نگاهبانی از دستاوردهای نهضت از نثار جان خود دریغ نداشت برای او امام نه فقط رهبر بلکه پدر و بزرگترش بود.

او که خود رنج بی­پدری را کشیده بود، اکنون تمام آمال و آرزوهایش را در امام خلاصه می­دید پس از پیروزی انقلاب، عطوف برای خدمت بیشتر به میهن و برای پاسداری از اهداف انقلاب به عضویت سپاه درآمد و با تمام توان و بدون دزه­ای خستگی به خدمت مشغول گشت. با شروع غائله کردستان، عطوف پس از شنیدن فرمان امام، عاشقانه به سوی منطقه غرب حرکت کرد تا به نبرد با عوامل حزب منحله دمکرات بپردازد.

سرانجام در دهمین روز از ماه بهمن سال 58 زمانی که انقلاب ایران
داشت وارد یک سالگی خود می­شد عطوف هنگام تعویض پست جهت آوردن غذا برای هم سنگرانش به عقب برگشت. در هنگام بازگشت متوجه کمین ضد انقلاب برای حمله به سنگر شد. او به سرعت بازگشت و افراد را از نقشه دشمن آگاه ساخت.

اما خودش در اثراصابت گلوله به درجه رفیع شهادت نائل آمد. دشمن حتی به این هم اکتفا نکرد و پیکر خونین او را با آرپیجی هدف قرار داد.