نوید شهادت در نوشته اش پیدا بود
به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ؛ شهید غلامرضا تاجيک، بیست و پنجم شهریور 1341 ، در شهرستان تهران چشم به جهان گشود. پدرش حســن و مادرش فاطمه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشــته انسانی درس خواند و دیپلم گرفت. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت و چهارم شهریور 1362 ، در ســومار توســط نیروهای عراقی بر اثر اصابت ترکش به قلب، شــهید شــد. مزار او در بهشــت زهرای زادگاهش واقع است.
دلنوشته ای از خانواده شهید تاجیک:
قلم قاصر است چیزی را بیان کند از آنچه که بین فرزند و پدر و مادر گذشته است، آن هم فرزندی صالح. غرض این است که خاطره ای از شهید غلامرضا تاجیک را ذکر نماییم و در میان خاطرات شهیدان این آب و خاک به یادگار باقی بماند.
تمام زندگی خاطره است و روزها و ساعت های زندگی افراد برجسته و برگزیده خاطرات فراوانی را در بر دارد؛ ولی به عنوان درس و خاطره ای که از شهید بعد از شهادتش داریم نامه های آن شهید می باشد. در شروع تمام نامه هایش به خانواده جمله بسم الله الرحمن الرحیم را ذکر می کرد، تا آخرین نامه که چند روز قبل از شهادتش نوشته بود که این نامه را با جمله « بسم رب الشهداء و الصدیقین » شروع کرده بود، ذکر جمله بسم رب الشهداء و الصدیقین دلیل بر آگاه بودن از شهادت و بحق پیوستنش را به وضوح و کتبی بیان می کند.
اما از شهید غلامرضا تاجیک وصیت نامه ای بدست ما نرسید ولی تمام نامه ها و صحبت هایی که می کرد توصیه به درس خواندن به برادران و خواهران و محبت کردن به کودکان و توصیه به صله رحم ، صرفه جویی ، اقامه نماز و خلاصه مسلمان بودن را در خود داشت. همچنین در پایان نامه هایش به خانواده توصیه می کرد که رهبر را تنها نگذارید و از انقلاب پشتیبانی کنید.
امیدواریم در روز قیامت مورد شفاعت فرزند عزیزمان قرار بگیریم.
منبع: مرکز اسناد بنیاد شهید و امور ایثارگران تهران بزرگ
