او چیزی ورای تصور بود

به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ؛ شهید اسماعيل پيمانگو ، دهم تیر 1326، در شهرســتان تهران چشم به جهان گشود. پدرش محمد و مادرش فاطمه نام داشت. تا سوم متوسطه در رشته مکانیک درس خواند. کارمند شرکت گاز بود. سال 1350 ازدواج کرد و صاحب دو پسر و یک دختر شد. از سوی کمیته در جبهه حضور یافت. هفتم مهر 1358 ، در سردشت توسط گروه های ضدانقلاب مورد ســوءقصد قرار گرفت و به شهادت رسید. مزار او در بهشت زهرای زادگاهش واقع است.

کودکی پرفراز و نشیب اسماعیل پیمانگو حکایت از درون پر رمز و راز او داشت.
سختی های زندگی از او مردی جسور و جوانمرد ساخته بود؛ به طوری که مردانگیش زبانزد خاص و عام بود. با این حال کسی او را به درستی نشناخت.

اسماعیل تحصیلات خود را تا سال سوم نظری ادامه داد. سپس ترک تحصیل کرد و در شرکت گاز استخدام شد. او در امور خیریه و کمک های مالی به دیگران پیشقدم بود. کتاب های دکتر شریعتی را زیاد مطالعه می­کرد.

اوایل انقلاب

با شروع انقلاب او نیز به صف انقلابیون پیوست و در تمامی راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت کرد. اسماعیل از اولین کسانی بود که در شرکت گاز دست به اعتصاب زد و اعلامیه­های امام (ره) را در بین کارکنان پخش نمود. همسرش در این خصوص می­گوید: زمانی که انقلاب به پیروزی نزدیک می شد، طبق فتوای امام کارشکنی در ادارها شروع شد و ناهماهنگی هایی به وجود آمد. پیمانگو با تحریم حضور خود و جمعی دیگر از همکاران در شرکت گاز، مسبب شروع اعتصاب شد. دست به توزیع اعلامیه هایی که در پاریس منتشر می شد زد. کسی باور نمی کرد که توزیع این اعلامیه ها کار او باشد، زیرا ظاهرش او را انسانی بی تفاوت در مقابل اتقاقات سیاسی نشان می داد اما درون او چیزی غیر از این بود.

در راه پیروزی

در روز بیست و یکم بهمن 1357، با مواد منفجره به تانک ها­یی که به سوی شهر در حرکت بودند حمله کرد. در آن حادثه دو انگشت دست خود را از دست داد.

پس از پیروزی انقلاب به عضویت کمیته انقلاب اسلامی درآمد و به عنوان سرگروه گروه پیمان عازم کردستان شد. پیش از اعزام وصیت نامه ای را برای همسر و سه فرزندش نوشت که در آن سه فرزندش را به صبر و پیروزی از امام و راه شهدا توصیه کرد.

سرانجام در هفتم مهرماه سال 1358 در منطقه سردشت، خودروی آن ها مورد حمله ضد انقلابیون قرار گرفت و پس از یک ساعت نبرد مسلحانه پیمانگو به به همراه 4 تن دیگر از سرنشینان به لقاء حق پیوست.

اینک مزار او در بهشت زهرا (س) در همه حالا یادآور حماسه­ ایست که او آفرید، بر سر آن جان داد و به شهادت رسید.