به روی هر دو چشمم

به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ؛ شهید عباس اسدی گماسایی، سی ام شهريور 1343 ، در شهرستان تهران چشم به جهان گشود. پدرش محمدتقي، كارمند بود و مادرش اكرم نام داشت. تا دوم متوسطه در رشته اقتصاد درس خواند. به عنوان پاسدار در جبهه حضور يافت. پنجم آبان 1362 ، در پادگان امام حسین زادگاهش بر اثر اصابت سهوی گلوله به زیر چشم، شهيد شد. مزار او در لویزان شهرستان شمیرانات واقع است.

شهيد عباس اسدي در خانوه‌اي مذهبي به دنيا آمد. او چهارمين فرزند و اولين پسر خانواده بود. دوران كودكي را در آغوش پر مهر مادر و پدري دلسوز سپری کرد. به طور ذاتی براي پدر، مادر و معلمين خود احترام قائل بود؛ به همين دليل هم از تربيتي خوب برخوردار بود و هم در آموختن درس موفقيت زيادي داشت. او هر ساله با نمرات خوب قبول مي شد. وارد راهنمايي شد كه انقلاب اسلامي كم كم در حال شكل گرفتن بود.

یکپارچه در مسیر انقلاب

همه امت ايران يكپارچه به رهبري امام امت، خميني بت شكن، عليه نظام شاهي قيام نمودند. هر كس به نحوي انقلاب و امام را ياري مي كرد. شهيد عباس نيز دوران نوجواني را در شعار، گلوله و الله اكبرسپری كرد و رشد نمود تا بالاخره در 27 بهمن 57 رژيم پهلوي سقوط كرد و جمهوري اسلامي برقرار شد. چون اين انقلاب تيري بر قلب ابرجنايتكاران شرق و غرب بود، نمي توانستند در مقابل اسلام تاب آوردند؛ بنابراين جنگ بي سابقه اي را توسط نوكر خود، صدام كافر، بر اين امت مقاوم تحميل كردند.

حفاظت از انقلاب

مردم ايران همچون زمان سابق كه در هر صحنه اي ظاهر مي شدند تا از اين انقلاب محافظت نمايد، اين بار نيز عزم خود را برای دفاع از مهين و ارزش هاي اسلامي جزم نمودند. شهيد عباس كه نوجواني بيش نبود، عقايد انقلابي او اين اجازه را نمي داد كه در خانه باشد و به تحصيل ادامه دهد. به علت سن كم براي اولين بار با دستكاري كپي شناسنامه و دفعات بعد با اجازه والدين تصميم گرفت كه در سنگر دفاع ميهن به مبارزه برخيزد.

پشت سنگر

او چندين بار به جبهه رفت. هر بار سر افراز، سلامت و با ايمان قوي تر به خانه بازگشت. تصميم گرفت در سپاه پاسداران عضو شود تا به قول خودش براي هميشه در جبهه باشد. اخلاق و غيرت مذهبي خاصي داشت. از جبهه و سختي‌ هايي كه در آن بود سخني به ميان نمي آورد و كمترين شكايتي از كمبودها نداشت. چند بار مجروح و زخمي شده بود و خانواده از آن بي خبر بودند و بعد از شهادتش از دوستان و همرزمانش مطلع شدند؛ چرا كه اين جراحت ها هر چند سختي براي جسمش داشت ولي گويي روح او را آماده مي کرد تا مراحل تكامل انسانيش را طي كند تا به معرفت حق نایل شود.

وصیت نامه

وصيتي از او در دست نمي باشد؛ ولي رفتار، حركات، افعال شهيد و اطاعت او از فرامين الهي در تمام مراحل زندگي بهترين وصيت برجای مانده از اوست.