خدایا شهادت آرزویم است؛ آن را روزی‌ام قرارده
به گزارش خبرنگار نوید شاهد تهران بزرگ،شهید "غلامرضا احمدزاده" یازدهم آبان ماه سال 1342 در تهران دیده به جهان گشود. پدرش ابراهیم و مادرش بتول نام داشت. او که مجرد و تحصیلاتش را تا مقطع چهارم دبیرستان ادامه داده بود. پس از حضور در جبهه بیست و دوم فروردین ماه سال 1362 در منطقه عملیاتی فکه بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید. پیکر پاک این شهید والامقام در بهشت زهرا تهران آرام گرفته است. در ادامه وصیت‌نامه این شهید والامقام را می‌خوانید.
متن وصیت‌نامه به شرح ذیل است:
«ستایش خدای را که انسان را آفرید و به عظمتش بر همه چیز بزرگی یافت و به فضلش بر ما منّت نهاد و ما را جانشین خود در زمین قرار داد. ستایش خدای را که نور هدایتش را بر قلبمان افروخت و توفیق جهاد و فدا کردن جانمان را در راهش به ما داد.»
باسلام حضور امام زمان (عج) و امام عزیز و درود بر تمامی شهداء از زمان آدم تا خاتم (ص) و از وی تا کربلا و از کربلای حسین (ع) تا کربلای ایران. همه بدانید که من این راه را با تمام وجود انتخاب کرده‍‌ام و امیدوارم که بتوانم با نثار خون خود ریشه این انقلاب را تداوم بخشم.
بر ما واجب است که برای استحکام جمهوری اسلامی این راه را طی کنیم و از جان مایه گزاریم و این راه همان دنبالِ راه امام حسین (ع) است. باید که در این راه پشت سر امام عظیم الشان رهبر کبیر انقلاب حرکت کرد که ولایت فقیه استمرار حرکت انبیاء است.
باید این را بدانیم که به قول امام تا بانگ لا اله الا الله و محمد رسول الله (ص) بر تمام جهان طنین نیافکند مبارزه است و تا مبارزه است در جای جهان علیه مستکبرین ما هم هستیم. ما ملت آزاده باید شکر خدا را به جا آوریم که این جنگ یک نعمت الهی محسوب می شود که برای ما تدارک دیده است و این یک امتحان است که از ما بندگان گنهکار گرفته می‌شود.
باید که در استمرار این جنگ کوشا باشیم چرا که همانطور که امام فرمود :«جنگ جنگ است عزّت و شرف ما در گرو همین جنگ است.» خدایا هدفم شهادت نیست، بلکه پیروزی مسلمین و جهانگیر شدن اسلام است ولی مرگ در بستر برایم ننگ است. شهادت آرزویم است و از رحمت تو نا امید نیستم پس به بزرگی و جلالت شهادت را روزی من قراربده. چون حضرت علی (ع): می‌فرمایند:«اکرم الموت قتل فی سبیل الله».
پدر و مادر و خواهران و برادران عزیزم من از زندگی با شما خیلی خوشحال هستم، طوری که از داشتن این خانواده بر خود می‌بالم و سعادتی که نصیبم شد حاصل تربیت و پرورش در دامان شما است و شهادت من روان شدنم به سوی سعادت است.
با خود همه روز در نبردم چه کنم از کرده خویشتن به درد چه کنم گیرم که ز کرده‌های من در گذری زین شرم که پیش دیده کردم چه کنم.»
انتهای پیام/
