پشیمانم که چرا تنها یک پایم را در راه خدا و انقلاب دادم
حسن رضا بنایی جانباز هفتاد درصد قطع در گفت و گو با خبرنگار نوید شاهد تهران بزرگ،با اشاره به حضورش در جبهه و نائل آمدن به درجه رفیع جانبازی اظهار داشت: در سال ۱۳۲۹ در نیاسر، کاشان متولد شدم و اولین بار در سال ۱۳۶۰ عازم جبهه شدم.
وی ادامه داد: بعد از اینکه در سال ۱۳۶۰ عازم جبهه شدم در همان سال در عملیات طریق القدس در منطقه بستان استان کردستان و در سن ۳۱سالگی مجروح شدم.
این جانباز هفتاد درصد افزود: بعد از آن برای آزادسازی حصر آبادان وارد این منطقه شدم، پس از آزادسازی این منطقه برای آزاد سازی جاده سنندج وارد شهر مریوان شدم.
بنایی ادامه داد: اواخر سال ۶۲ که مصادف با شب عید و نوروز ۶۳بود به شهر بوکان رفتم. و مدتی بعد از آن حدود شش ماه هم اردوگاه شهید مدرس ارومیه بودم.
وی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه در حال حاضر مشغول چه فعالیتی هستید، گفت: در حال حاضر بازنشسته سپاه هستم و شش فرزند سه دختر و سه پسر دارم.
بنایی در رابطه با اینکه آیا از رفتن به جبهه پشیمان هستید، بیان کرد: از رفتن به جبهه ذره ای پشیمان نیستم چراکه از این پشیمانم که چرا تنها یک پایم را در راه خدا و انقلاب دادم.
وی تصریح کرد: کاش دو دست، دو پا و دو چشمم را در راه خدا و انقلاب داده بودم ولی چون لیاقت شهادت را نداشتم ممنون خداوند هستم که این محبت را در حقم کرد و به درجه رفیع جانبازی نائل شدم.
این جانباز هفتاد درصد در پایان خاطرنشان کرد: خانواده شهدا افتخار و نور چشم ما جانبازان هستند و خداوند این افتخار را نصیب ما کرد که مردم ما را در کوچه و خیابان می بینند و جنگ را فراموش نمی کنند چرا که ما نشانه های جنگ هستیم.
انتهای پیام/
