مادرم! بعد از شهادتم صبوری کن
به گزارش خبرنگار نوید شاهد تهران بزرگ، شهید "حسین معبودی فشتمی" ششم اردیبهشت ماه سال 1342 در تهران دیده به جهان گشود. پس از حضور در جبهه بیست و یکم سال 1361 بر اثر اصابت ترکش به قلبش در منطقه عملیاتی میمک به شهادت رسید. پیکر این شهید والامقام در بهشت زهرا قطعه 28 آرام گرفته است. در ادامه وصیتنامه این شهید والامقام را می‌خوانید.
«بسم الله الرحمن الرحيم»
خدايا! من تو را ستايش مى كنم همان گونه كه پيامبران به درگاه تو حمد و ثنا مى كردند و تو را با دل و زبانى كه اوليا و بزرگان مغرب تو را ستايش و تسبيح مى كنند پرستش مى كنم.
چون هيچ گاه دوست نداشته ام و ندارم كه در مرگ طورى از دنيا بروم و خدا مى داند كه هر بار اسم شهدا و يا چهره نورانى آنها را مى بينم بر خود مى لرزم و احساس شرم مى كنم.
خدايا! توفيق شهادت را به من بده چرا كه شهيد يعنى حاضر، گواه، الگو. شهادت حركتى است در گريز از پوسيدگی ها، كه شهادت اوج حركت يک انسان است. خداوندا! مرا شهيد بميران كه شايد خون من قطره اى باشد از خون هايى كه براى استقرار وطن و ميهن و براى ناموس من ريخته شده است.
پدر عزيزم!
اميدوارم كه صبور باشى و زياد براى من نگرانى نكنى؛ زيرا اين شهادت براى تو افتخارى است كه نصيبت شده است. فقط براى من دعا كن؛ زيرا من محتاج دعاهاى تو هستم. تو براى من زياد زحمت كشيدى كه حتى به اندازه يک بند انگشت آن را من جبران نكردم ولى برادرانم جبران خواهند كرد. مرا ببخش.
مادر عزيزم!
اى ناجى من! اى جان من! اى كه هستى كن فدايى؛ تويى كه در تمام طول هستيم لحظه اى نسبت به من غفلتى نكردى، خداى را فراموش نكن و هر لحظه كه به ياد من مى افتى مرا دعا كن كه شايد خداوند از گناهان من بگذرد. مادر! تو هم مانند مادران فداكار صبور باش و مگذار پدرم غم و غصه بخورد. مادر مرا ببخش و شيرت را حلالم كن.
برادران و خواهرانم!
كه متأسفانه در اين دنيا از ديدن روى آن محروم بودم و برادر نداشتم؛ ولى خواهرانم! من اميد دارم كه روزهاى زندگيتان پر از موفقيت و پيشرفت باشد و در خلاء من دستگير پدر و مادرتان باشيد. هيچ موقع خداى خود را از ياد مبريد؛ زيرا اين خداست كه صاحب روز آخرت مى باشد و هميشه در همه حال به پدر و مادرتان احترام بگذاريد و جاى مرا در خانه پر كنيد.
خدا نگهدارتان باشد.
فرزندتان حسين معبودى فشتمى
انتهای پیام/
