حال و هوای شام غریبان در قطعه ۴۲ بهشت زهرا (س) مزار شهدای «مدافع وطن»

به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ، پا که در قطعه ۴۲ گذاشتم، گویی وارد تابلویی زنده از عاشورا شده‌ام. هوا تاریک بود، اما نور شمع‌ها برسر مزارها تابیده بود.

 خانواده‌ها کنار قبرها نشسته بودند، مادری بر سر مزار فرزندش زانو زده و با انگشتان لرزان، نام او را روی سنگ قبر نوازش می‌کرد. همسری، عکس همسر شهیدش را در آغوش گرفته و اشک‌هایش بی‌صدا روی خاک می‌چکید. دختر بچه‌ای با چشمانی گریان، برای پدری که هرگز بازنمی‌گردد، شمع روشن می‌کرد.

از کنار مزار شهیدان «رجبی، سیدان، مسعود سبزی، معصومه شهریاری، شمس‌الله هاشمی و خانواده دکتر ساداتی، رایانِ دو‌ماهه، کوچک‌ترین شهید این قطعه، با نامی که بر سنگ قبرش حک شده بود، و دیگر شهدای حمله ناجوانمردانه صهیونیست ها دل هر رهگذری را می‌فشرد.» هر قدم باری از اندوه را بر دوشم سنگین‌تر می‌کرد.

 حوالی مزار شهید باقری، ربانی و محققی، جمعیتی انبوه گرد آمده بود. صدای مویه‌های زنان و ناله‌های مردان، فضایی جانگداز آفریده بود. شمع‌ها یکی پس از دیگری روشن می‌شدند و دست‌هایی که دعا می‌خواندند، به سوی آسمان بلند می‌شدند.

شام غریبان، این‌جا نه فقط برای امام حسین(ع) که برای شهیدانی بود که غریبانه در راه وطن جان باخته بودند.

جلوتر رفتم تا به قطعه شهدای مدافع حرم (قطعه ۵۰) رسیدم، جایی که سردار حاجی زاده و سردار محمود باقی، در کنار یاران و سربازان و همرزمان باوفایشان آرامیده اند، شهدای مدافع حرم، یادگاران ماندگار این مرز و بوم هستند.

 در میان قبرها، کمی آن طرف تر از مزار شهید حاجی زاده، مزارشهید سجاد زبرجدی، مدافع حرم، توجه‌ها را جلب می‌کرد. جمعیتی عظیم دورتادور قبرش حلقه زده بودند، گویی او زنده بود و آنان برای وداع آمده‌اند. شمع‌های روشن، عکس‌های به یادگار مانده و دسته‌های گل، همه حکایت از عشقی جاودان داشتند.سردار حاجی‌زاده، این‌جا آرامیده بود، در کنار سربازان وفادارش. گویی هنوز فرمانده‌ست و آنان گرد او جمع شده‌اند.

شام غریبان، این بار با نمکی دیگر آمیخته بود، نمکِ اشک‌هایی که برای مردان بزرگی ریخته می‌شد که در سوریه، برای حفظ جان و ناموس مردم جنگیدند و امروز، خانواده‌هایشان با دلی پرخون، یادشان را زنده نگه داشته‌اند. شام غریبان امام حسین(ع) در شب ۶ محرم ۱۴۰۴ (۱۵ تیرماه)، در قطعه ۴۲، رنگ و بویی دیگر داشت. اینجا، غربتِ شهیدان وطن با غربت اباعبدالله(ع) درهم آمیخته بود. خانواده‌های داغدار، با روشن کردن شمع و خواندن دعا، ثابت کردند که شهیدان هرگز نمی‌میرند. آنان که در راه وطن جان دادند، امروز چراغ‌های راهمان هستند و یادشان تا همیشه در دل این خاک زنده خواهد ماند.