محمدتقی ابراهیمی

پانزده روز در برف رژه می رفتیم و بعد از آن به ما پتو دادند. در خیابان موشک زده بودند و دو طرف خیابان، تمام ساختمان ها خراب شده بود.

نوبت قرعه کشی ما که شد، یک نفر جلو آمد و گفت: من سید هستم. بگذارید من قرعه را بردارم. کمی هم پوستش تیره و موهایش فرفری بود. بالاخره سید آمد و قرعه را برداشت. نام «عجب‌شیر» درآمد. ما افتادیم عجب‌شیر. بچه ها از ناراحتی نزدیک بود گریه کنند.

یک نفرموقعی به جبهه می اید یعنی اینکه جان خود در دست قرار داده می گوید: ای خدای بزرگوار! این جان فروشی است و اینجاست که خداوند باید قبول کند و اینجاست که خداوند شهید می کند یعنی قبول می کند و شهادت اخرین کمال است.