مگر این قافله­ سالار چه در سر دارد

باد، آسیمه سر از دشت خبر می ­آورد
داشت انگار که بی واهمه سر مي‌آورد
چفیه و عطر و پلاکی که به خون آغشته ­ست
همه‌ي خاطره­ها را به نظر می­آورد
خاکریزی که نشان از تو به باران داده­ست
از دلِ خون شده­اش لاله‌ي تر می­آورد
تا که یک بوسه به زخمت بزند، چلچله­ای-
داشت پیراهن از آغوشِ تو در می­آورد
مادرت بعدِ تو جایِ عسل و شیر و شکر-
بر سرِ سفره فقط خونِ جگر می­آورد
بعد از آن لحظه‌ي پروازِ تو، حتی خورشید-
آرزو کرد که ای کاش پسر می­آورد
**
نفس از حنجره­یِ باد گریزان شده بود
خاک چون آتشِ افروخته سوزان شده بود
نیزه بود آنچه که با رقص به بالا می­رفت
جویِ خون بود که هر لحظه به دریا می­رفت
آسمان تار شد و باد به طوفان پیوست
شب شد و یکسره ظلمت به بیابان پیوست
مَشک­ها تشنه لب، از عشق لبالب بودند
کوزه­ها خانه به دوشانِ همان شب بودند
باغبانی که در آن خیمه دو نیلوفر داشت
دست از دلخوشیِ دیدنِ آن­ها برداشت
**
مگر این قافله­ سالار چه در سر دارد
که چنین شوقِ رسیدن به برادر دارد
عشق آن نیست که هرگاه نسیمی بوزد
خوشه­ای از پسِ خورجینِ دلش بردارد
باید از جان گذَرَد هر که در این راه افتاد
هر که در عشق، سری لایقِ خنجر دارد
شاخه­ای هست که بی­واهمه سر، می­سِپُرَد
گر چه در باد بسی غنچه­ی پرپر دارد
**
عطش از هر نفسِ خاک به بیرون می­ریخت
گاه خورشید هم از حنجره­اش خون می­ریخت
کاروان جرعه­کشِ خشکیِ لب­ها می­شد
باغِ شمشاد ز خون یکسره دریا می­شد
گَرد برخاست، صدایِ سُمِ اسبان آمد
این جوان کیست که این­گونه به میدان آمد؟!
مثلِ آتش که به یکباره به خرمن بزند
از پسِ قافله­اش سرکش و سوزان آمد
وقتِ آن است که صحرا بشکافد از هم
گردبادی که چنین تند و خروشان آمد
باز هم هُرمِ عطش بود که طغیان می­کرد
گل چنان بود که انگار به بستان آمد
شاید این بار به تاراج نباید می­رفت
بادِ سرمست که ناگاه به جولان آمد
رود می­خواست دلش، ابر شود وقتی که
تیغِ خونین به سرِ حنجره لرزان آمد...
**