مرتضی از همان کودکی علاقه وافری به امام حسین(ع) داشت

به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ؛ مرتضی عسگر در 1347/5/30 در تهران پا به عرصه وجود نهاد و از آنجا که خانواده وی عشق زیادی به خاندان عصمت و طهارت داشتند نام وی را مرتضی نهادند. از همان کودکی عشق عجیبی به مسجد ومسائل مذهبی داشت و علاقه وافری به امام حسین(ع) . گویی که خود می دانست که روزی فرا میرسد که او نیز باید همچون سرور خویش در خون خود بغلطد. در سن 7 سالگی به دبستان رسالت (هدف سابق) رفت و بعد از آن وارد مدرسه راهنمایی شهید بهشتی شد و پس از پایان دوره راهنمایی در دبیرستان البرز به تحصیل خود ادامه داد و در حین تحصیل هیچگاه مسجد را فراموش نکرد. مرتضی نماز را با صوت زیبا و بلند میخواند و در دل سیاه شب در اعماق تاریک ظلمات در جستجوی نور و روشنی آن هنگام که شمع وجودش از شور و التهاب می‌سوخت و در آرزوی صبح و سپیدی افق را به امید نظاره خلق می نگرست تا شاید طلوع فجر در کینه شب تماشا کند قرآن را باز میکرد تا در خلق برگیهایش و در افق اندیشه اش فجر را ببیند و وقتی طلوع فتح و ظفر را می دید دست بدعا دراز می کرد و برای امام و رهبرش راز و نیاز میکرد مرتضی برای رفتن به جبهه با مخالفت خانواده مواجه شد اما پس از رضایت گرفتن از آنها عازم شد وی به پادگان ابوذر رفت و سپس به عنوان بی سیم چی در جبهه هادی (قصر شیرین) به کار خود ادامه داد. مرتضی عاشق سپاه بود به همین خاطر مشتاقانه در سپاه منطقه 10 نام نویسی کرد و سرانجام در روز 2/2/62 روز شهادتش غسل شهادت می گیرد و هنگامی که با 3 تن از دوستانش سوار جیپ 106 بود (در جاده پادگان ابوذر – قصر شیرین) به علت سرعت زیاد اتومبیل و پیچ و خم زیاد ماشین وارونه شده و در همین هنگام خمپاره ای به ماشین اصابت می کند. در نتیجه این دو حادثه (وارونه شدن جیپ و اصابت خمپاره) گوشه سر مرتضی بر اثر ترکش شکافته شده و پهلوی راستش به خاطر ماندن زیر قبضه تیر بارچی پاره پاره می شود و همانطور که خودش آرزو میکرد با فرق خونین به کوی دوست شتافت.وی توسط مسجد محل و دوستانش به راهپیمائی و تظاهرات می رفت حضور در جبهه برای حراست از میهن اسلامی و زنده نگهداشتن ارزشهای انقلاب اسلامی ایران میدانست. بسیار خوب و مودب بود و به بزرگان و کوچکترها بسیار احترام می گذاشت.

منبع: مرکز اسناد بنیاد شهید و امور ایثارگران تهران بزرگ