شهیدی که تا پای جانش پایبند آرمان‌های انقلاب بود
به گزارش خبرنگار نوید شاهد تهران بزرگ، شهید "علی اصلان صفت" بیست و ششم اسفند ماه سال 1318 در رشت دیده به جهان گشود. پدرش حسن و مادرش زهرا نام داشت. او که متاهل و دارای دو فرزند پسر و دو فرزند دختر بود و تحصیلاتش را تا مقطع سیکل ادامه داده بود. در بیست و ششم بهمن ماه سال 1359 در حین ماموریت در جاده ساوه_ همدان براثر سانحه تصادف به شهادت رسید. پیکر این شهید والامقام در بهشت زهرا تهران آرام گرفته است.
شهید اصلان صفت در خانواده‌ای که از نظر مادی فقیر ولی در معنویات غنی بودند، پابه عرصه وجود نهاد و توجه به علاقه‌ای که به مولای متقیان داشتند، نام او را «علی» نهادند.
او با دشواری‌های بسیاری به مدرسه می‌رفت و در آخر نیز به دلیل فقر شدید تا سال سوم راهنمایی نتوانست بیشتر ادامه تحصیل دهد و وارد بازار کار شد.
پس از مدتی وارد ارتش شد. درجاهای مختلفی، خدمت کرد تا اینکه در سال 1343 به تهران منتقل گشت. دم مسیحایی انقلاب اسلامی، مخصوصا در خرداد 1342 با اینکه یک فرد نظامی بود، روح حساس را بیدارتر کرد. به طوریکه در محیط خانواده و برای همسر و فرزندانش ، وقایع 15 خرداد آن سال و کشتار بی‌رحمانه ماموران ستم شاهی را شرح می‌داد و علت آن وحشیگری‌ها و مقاومت مردم را بیان می‌کرد.
با وضع خاصی که نظامیان داشتند که اگر کوچکترین صحبتی و یا رفتاری علیه رژیم داشتند، حکم اعدامشان صادر شد. علی سعی داشت حداکثرِ کوشش خود را برای پیروزی انقلاب به رهبری امام خمینی (ره) به کار گیرد.
مثلا، در زمانیکه مامورین شاهنشاهی برای جلوگیری از سقوط رژیم به فکر خودشان بر روی مردم آتش می‌گشودند و از طرف ارتش به دنبال «علی» می‌فرستادند، به تمام افراد خانواده‌اش سفارش کرده بود که بگویند اتفاقی افتاده و به شمال رفته است و نمی‌تواند بیاید.
از آنجایی که خوش برخورد بود و اخلاق و رفتار پسندیده‌ای داشت، دوستان زیادی برای خود به دست آورده بود. شاید هم به این بیان حضرت علی (ع) توجه داشته است که فرمود: «یک دشمن زیاد است و هزار دوست کم».
در اعمال مذهبی حساسیت زیادی نشان می‌داد و سعی می‌کرد فرزندانش را تشویق نماید که نمازهایشان را در اول وقت بجای آورند.
و همیشه به آن‌ها می‌گفت مبادا، از گرفتن روزهای واجب (حتی مستحبی ) غفلت کنید. خودش هم سعی داشت که نمونه باشد در داخل خانن نیز همیشه سعی داشت با افراد خانواده رفتاری اسلامی و انسانی داشته باشد.
فرزندان خود را به فعالیت‌های اجتماعی و دینی در مدارس (مثل شرکت در انجمن اسلامی ) تشویق می‌کرد و خود نیز در پادگان سعی داشت که فعال باشد.
با وجود اینکه حتی خانواده‌های نظامیان در رژیم قبل از انقلاب، مورد مراقبت و موافقت قرار می‌گرفتند، اما او به اطرافیان خود سفارش می‌کرد که همراه و همگام با مردم تهران در راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت کنند.
خودش هم از شب 23 بهمن سال 1357برای مدت دو روز در در پادگان برای محافظت از اسلحه‌ها ماند. پس از اینکه انقلاب اسلامی به رهبری امام امت ایثار مردم ایران را توفیق الهی به پیروزی رسید.
او نیز به فعالیت خود در پادگان افزود و وقتی که دشمن بعثی به کشورمان نیز حمله کرد. با اینکه دارای چهار فرزند (دو پسر و دو دختر) بود، اما داوطلب خدمت در جبهه شد. در شش ماهی که در جبهه بود با چنان فعالیتی خدمت می‌کرد که چندبار مورد تشویق و تقدیر قرار گرفت و ارتقاء درجه نیز گرفت. در بیست و ششم بهمن ماه سال 1359 در حین ماموریت در جاده ساوه_ همدان براثر سانحه تصادف به شهادت رسید. پیکر این شهید والامقام در بهشت زهرا تهران آرام گرفته است.
انتهای پیام/
