خاطره ای از شهید والامقام امیر مسعود بلیغ از زبان مادرش

تمام زندگي شهيدم خاطره بود : بچه آقا و منطقي بود وقتي بچه ها را از جبهه آمدند گفتند امير خان شب در شط فرات وضو گرفت تمام صورتش خون مي آمد و خونها را با دستش پاک مي کرد و وضو مي گرفت و دوستش مي گفت ديدم امير وضو گرفت بعد بالاي بلندي فرات ايستاده بود دستهايش را بالا گرفت و بعد نشست رو به قبله من ديدم که ديگر امير حرکت نمي کند رفتم بالا ديدم که امير حرکت نمي کند گفتم امير جان ديدم جواب نمي دهد ديدم صورتش رنگ پريده و نفس نمي کشد سرم را روي قلبش گذاشتم ديدم نمي زند فرياد زدم به بچه ها بياييد بالا امير شهيد شده همه همسنگريها دويدند بالا از آن طرف هم دشمن به رگبار بسته بود امير را تا چهل کيلومتر روي زمين کشيدند چون وسيله نداشتند چون زورشان نمي رسيد ايشان قد بلند و پر بود بعد همه همسنگريها گريه مي کردند و مي گفتند که کاش ما همه مرده بوديم اون نمي مرد چون هميشه مي گفت : جلو من مي روم چون من سادات هستم همه پشت من بيايند و هيچ کس هيچ چيز نمي شود چون جدم کمک مي کند و ما همه پشت او مي رفتيم و کسي حتي خون دماغ هم نشده بود او هميشه براي ما مظهر شجاعت بود حالا ما چه کنيم يا زهرا و همه ناراحت بودند و چون پدرش اهل شعر و شاعري و مهندسي بود در دانشگاه تهران و خيلي آدم مومن بود وقتي خبر شهادت امير را به ما دادند پدرش براي شناسايي به غسالخانه رفته بود وقتي آمد منزل گفتم امير چي شد و گريه سر مي دادم که پدرش به من گفت خانم من اونجا چيزهايي ديدم همه بچه ها تکه تکه و قابل شناسايي نبودند ولي امير تنها شهيدي بود که سالم مثل داماد خوابيده بود خدارا شکر کن که مي تواني او را شناسايي کني راهي که خودش انتخاب کرد و رفتم جنازه را ديدم که خيلي زيبا شده بود و آرام خوابيده بود و هميشه روحش در خانه من است مرتب با او حرف مي زنم و از او کمک مي خواهم پسرم خيلي مومن و با خدا بود و هميشه به من مي گفت مادر ما بايد هميشه از ناموس کشورمان دفاع کنيم اگر من نروم و اون نرود کي مي خواد امنيت شما ها را برقرار کند .
(( روحش شاد ))

منبع: مرکزاسنادبنیادشهیدوامورایثارگران تهران بزرگ